Πρόλογος Γερουσιαστή Maurizio Valenzi

Οι αγώνες για τη Δημοκρατία
να μην ξεχαστούν ποτέ...

Πρόλογος Jolanda Capriglione,
Καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής φιλοσοφίας

... αν μη τι άλλο η Ελλάδα ταξιδεύει, ταξιδεύει για πάντα ...

Ναι, ένας Έλληνας δεν είναι ποτέ πραγματικά μόνος ή ξένος, σε όποια χώρα και αν βρίσκεται:
κάποιος άλλος Έλληνας έχει φθάσει πριν από εκείνον και έχει αφήσει ένα σημάδι. Σε ένα κομψό κιονόκρανο, σε ένα πάπυρο διαβρωμένο από το χρόνο, σ' ένα στρογγυλό κρατήρα ή μονάχα σ' ένα ήχο, μια λέξη που στον άπειρο μπορεί να φανεί αρκετά σύγχρονη. Η αλήθεια όμως είναι, ότι δεν υπάρχει πλήρης αλλογλωσσία στη γλώσσα των Ελλήνων και ίσως γι' αυτό, ένας Έλληνας δεν είναι ποτέ μόνος, ξένος σε οποιαδήποτε γεωγραφική περιοχή και αν βρίσκεται' στη Σάμπαρα Εμπόριο (Σιγκαπούρη) για κάποιο μυροβόλο ξύλο ή στη Σαράπια (Μογκαντίσου) για κάποιο σπάνιο μπαχαρικό για το οποίο έχει γράψει πριν πολλά χρόνια ο Θεόφραστος και ο Διοσκορίδης ή στη Σινάε Μετρόπολις (Κίνα) για πολύτιμο μετάξι. Ή στη Νεάπολις, όπου όχι χωρίς λόγο, η ελληνική παρουσία είναι πολυπληθής, ριζωμένη βαθιά στο πέρασμα των αιώνων. Τόσο βαθιά ριζωμένη, που στη σκοτεινή και δύσκολη περίοδο της δικτατορίας, η Νάπολη αντέδρασε δυναμικά, έγινε μια από τις μεγάλες πρωτεύουσες της Αντίστασης, του αγώνα για την ελευθερία και τη δημοκρατία.
Θυμάμαι καλά εκείνα τα χρόνια, όταν το να συζητάς για τον Περικλή ή τον Αρμόδιο δεν ήταν πολυμάθεια, αλλά λόγος ζωής: οι Έλληνες και οι Φιλέλληνες ζούσαν αφόρητες προσβολές, όπως τη σύλληψη του Ρίτσου, την εξορία της Μελίνας. Η Μελίνα που το βράδυ μιας συναυλίας που οργάνωσα στη Ρώμη, για την ενίσχυση της αντίστασης, μου είπε αγκαλιάζοντάς με: "Εσύ είσαι Ελληνίδα!". Δεν το ξέχασα ποτέ. Μου δώρισε ένα κομπολόι από βιολετί πέτρες: το έχω ακόμη μαζί μου, στο γραφείο μου, σαν ένα ενθύμιο. Μόλις μου δόθηκε η δυνατότητα, αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας, έκανα το ταξίδι που ονειρευόμουν από χρόνια: στο Καρλόβασι όπου ο Ρίτσος είχε χαράξει το χρόνο με αδάμαστες κραυγές ελπίδας και θυμού.
Λίγο πριν, είχα γνωρίσει τον Νικόλα Κλειτσίκα και από τότε δεν κατορθώνω, πλέον, να τον θεωρώ ξένο:
είναι ένας μικρός αδελφός, ζυμωμένος από τη ζύμη των πολιτικών τεχνών και από τα όνειρα για ένα ελληνισμό που επιστρέφει στη παντοτινή του λαμπρότητα.
Ο Νικόλας είναι Έλληνας, διακατέχεται από την εικονοκλαστική έξαψη ενάντια στο χρόνο, ενάντια στην ιστορία, σε σημείο που η γλώσσα του να μην κατορθώνει να επεξεργαστεί να επεξεργαστεί ήχους όπως Ιζμίρ [Σμύρνη], που του ηχούν σαν ντροπές, σε σημείο που να θεωρεί προσωπική προσβολή το δικό μου ενθουσιασμό για τον πράσινο μιναρέ των πανέμορφων Αβδήρων. Τον κατανοώ: και εγώ θεωρώ προσβλητικό το γεγονός του Πόρου, όταν έκοψαν το ψηλό δένδρο που έδινε τη δροσιά του στο Δημοσθένη, όταν επισκεπτόταν αυτό το γλυκό και πλούσιο σε αρώματα νησί, ίσως για να ψάξει πετραδάκια για την ασταθή του γλώσσα και κατόπιν να κατακτήσει την πιο δύσκολη τέχνη: τη σιωπή (Γ. Ρίτσος). Σίγουρα τον κατανοώ: και εγώ, καταλαμβανόμενη από ανησυχία δεν ξαναπήγα στην Καλογραία, όπου τα μικρά κοχύλια της θάλασσας σμίγουν με τα λουλούδια.
Όταν μια αποτρόπαια ημέρα, οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Αμμόχωστο και πάτησαν με τις μπότες τους την Κυρήνεια, απλά κοιταχτήκαμε στα μάτια:
δεν χρειαζόμασταν τα λόγια. Αμέσως οργανώσαμε μαζί, μια έκθεση για την Κύπρο, για τις ονειρεμένες ομορφιές της, τη μακραίωνη ιστορία της, το μέλι και το λάδι που τραγούδησε ο Όμηρος, τα θαλασσοπούλια στη Πάφο από όπου, μέσα από τον αφρό της θάλασσας αναδύθηκε η Αφροδίτη:
ήταν η πρώτη απάντηση στην Ευρώπη για τις βιαιότητες των όπλων και τα ψέματα των εισβολέων.
Αργότερα καλέσαμε τον Βάσο Λυσσαρίδη, ώστε να γίνει συνείδηση στην πολιτισμένη κοινωνία αλλά και στους θεσμικούς οργανισμούς αυτό που συνέβαινε στο ανατολικό Αιγαίο, κάτω από τη σκιά της άραβο-ισραηλινής σύγκρουσης που απειλούσε να σκεπάσει τα πάντα' βρήκαμε αμέσως ένα θαυμάσιο και εξαιρετικό σύμμαχο στο πρόσωπο του Μαουρίτσιο Βαλέντζι, Δημάρχου της Νάπολης με τεράστιο κύρος και μαζί με τον Φραντζέσκο Ντέ Μαρτίνο που στάθηκε δίπλα μας αρωγός, οργανώσαμε μια σημαντική δημόσια εκδήλωση, ένα τεράστιας σημασίας βαρυσήμαντο γεγονός, ώστε να αποδοθεί η αλήθεια για την εισβολή στη Κύπρο. Εξέδωσα και ένα μικρό βιβλίο με ποιήματα Κυπρίων γυναικών, βιβλίο που αποτέλεσε τη συνέχεια ενός άλλου τον προηγούμενο χρόνο, Ο ήλιος και η σελήνη, με ποιήματα και τραγούδια των γυναικών από την Αντίσταση σ' ολόκληρο τον πλανήτη, όπου, η νοσταλγία της Γεωργίας Δεληγιάννη - Αναστασιάδη για τη μακρινή Ιωνία με τη θαυμάσια αύρα της συναντούσε την αδάμαστη απελπισία της Φάντουα Τουκάν, για την δική της γη, την Παλαιστίνη. Για να παρουσιάσουμε τα θλιμμένα τραγούδια των γυναικών της Κύπρου είχαμε μαζί μας τους εκπροσώπους πολλών απελευθερωτικών κινημάτων και τον Ρένο Πρέντζα, τον τότε Γενικό Γραμματέα του κυπριακού συνδικάτου και αργότερα βουλευτή με κύρος, στην κυπριακή Βουλή. Η βοήθεια του Νικόλα σ' αυτή την έρευνα ήταν καθοριστικής σημασίας όπως και ο ενθουσιασμός του και η ολοκληρωτική δέσμευσή του σε κάθε μορφή δουλειάς και αγώνα που αφορούσε κάθε ποδοπατημένη ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Με βάση αυτά ήταν δίπλα μου καθημερινά, όταν μαζί και με λίγους άλλους ιδρύσαμε το Τμήμα Καμπανίας του "Συνδέσμου για τα Δικαιώματα και την Απελευθέρωση των Λαών" και μαζί δώσαμε μια μεγάλη ώθηση σ' αυτήν την οργάνωση, όταν εκλεχθήκαμε και καταλάβαμε τα μεγαλύτερα αξιώματα και στην πανιταλική ιεραρχία, εγώ στην εθνική Γραμματεία, ο Νικόλας μέλος της εθνικής Καθοδήγησης. Τότε μαζί με τον Αντώνη Τρίτση και τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, φέραμε στην επικαιρότητα, σ' ολόκληρη την Ιταλία, τη φωνή των Κυπρίων και των Κούρδων, τη φωνή των Ελλήνων της Διασποράς του 1922 και όχι μόνον.
Στη Νάπολη δημιουργήθηκαν Σύλλογοι που έδωσαν θέση στους εγκαταλειμμένους: τους Παλαιστίνιους, τους Σομαλούς, τους Σαχραουΐ [Δυτική Σαχάρα - Πολισάριο], τους Νικαραγουανούς, τους Χιλιανούς, τους Αργεντινούς με τις μητέρες των δακρύων αλλά περήφανες και μαχητικές, τους περήφανους Λιβανέζους που ξαφνικά έγιναν εργαλείο πολέμου, τους Κύπριους έκπληκτους από τα γεγονότα και τους Ιρανούς με την αρχαιότερη ιστορία ακόμη και από αυτή της Αθήνας.
Ο Νικόλας πάντα χωρίς φόβο και αναστολές, μιλούσε για τις αξίες της ελευθερίας και της δημοκρατίας, λες και βρισκόμασταν στο Σύνταγμα. Ο Νίκος ήταν πάντα δίπλα μου, πρωταγωνιστής σε πρώτο επίπεδο, απαραίτητος συνδετικός κρίκος της Γ.Σ.Ε.Ι. [C.G.I.L.] με τους ξένους φοιτητές που κατέφθαναν (και καταφθάνουν) στο πανεπιστήμιο της Νάπολης από πολλές χώρες, για ένα καλύτερο μέλλον.
Ο Νικόλας γνώριζε καλύτερα από εμένα ότι αυτό δεν αρκούσε, διότι πολλοί από τους ξένους φοιτητές ήταν υποχρεωμένοι να εργάζονται σκληρά, σε αμφίβολες συνθήκες, σε μια περίοδο που δεν υπήρχαν νόμοι για τους μετανάστες εργαζομένους. "Μαύρη" εργασία και εκμετάλλευση αποτελούσαν τον κανόνα, αφού το Συνδικάτο δεν ήταν σε θέση να κάνει πολλές κινήσεις γιατί εκτιμούσε ότι το θέμα δεν ήταν ώριμο. όπως συχνά λέγεται. Ο πρώτος κανόνας που μαθαίνει ένας καλός συνδικαλιστής είναι ότι τα δικαιώματα πρέπει να τα υπερασπιζόμαστε σε πρώτο πρόσωπο. Τότε διηύθυνα τον Τομέα Διεθνών Σχέσεων της Γ.Σ.Ε.Ι., είχα θαυμάσιες σχέσεις με τα δύο άλλα συνδικάτα (CISL και UIL), επίσης και με πολλά ξένα Συνδικάτα, αλλά συνέχιζα να αντιμετωπίζω το πρόβλημα των ξένων εργαζομένων στην Ιταλία, ήταν ένα ακανθώδες πρόβλημα, ένας τοίχος από πλαστικό που σε εκτίναζε συνεχώς. Ο Νικόλας εργάστηκε σκληρά και δημιούργησε έναν Σύλλογο Μεταναστών Εργαζομένων στη Νάπολη και αργότερα ίδρυσε και έναν Σύλλογο Ελλήνων Εργαζομένων, με έδρα την Γ.Σ.Ε.Ι.. Συλλόγους ανεξάρτητους από την Γ.Σ.Ε.Ι., για να εγγυηθεί την πλήρη ελευθερία και ανεξαρτησία στη σκέψη και στη δράση. Τα αποτελέσματα δεν ήταν ευκαταφρόνητα.
Ακόμη ο Νικόλας, δεν έβρισκε φυσικό η Κύμη της Εύβοιας να μην είναι αδελφοποιημένη με την Κύμη της Νάπολης. Δεν σταμάτησε παρά μόνο όταν η αδελφοποίηση έγινε πραγματικότητα.
Θα ήταν αδύνατο να γίνει ο πλήρης κατάλογος των αξιωμάτων (τιμαί) και των ενασχολήσεων με τα κοινά (πράγματα), αλλά τουλάχιστον κάτι μπορεί να ειπωθεί:
ο Νικόλας είναι άφοβος. Αλλά περισσότερο, είναι γενναίος, ένας μεγαλόψυχος όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης.

Δρ. JOLANDA CAPRIGLIONE, Καθηγήτρια Αρχαίας Ελληνικής Φιλοσοφίας
Πανεπιστήμιο Νάπολης (Νάπολη, Οκτώβρης 2000)

ΜΑΗΣ 1982 - ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΒΑΣΟΥ ΛΥΣΣΑΡΙΔΗ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ
από αριστερά - Jolanda Capriglione, Νίκος Κλειτσίκας, Βάσος Λυσσαρίδης, Maurizio Valenzi

ΙΤΑΛΙΑ 1981 - ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟ
από αριστερά - Νεμέρ Αμάντ, πρέσβης της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης στη Ρώμη,
Maurizio Valenzi, Jolanda Capriglione, Νίκος Κλειτσίκας

---

Επιστροφή στην αρχική σελίδα

---

Επικοινωνήστε με το συγγραφέα:

You need Greek fonts in order to read this site. Press here in order to download the necessary fonts and instructions for your computer