ΑΡΘΡΑ Γιώργου Παπαγιαννόπουλου στο "ΠΑΡΟΝ"

Επί Τροχάδην
ΜΝΗΜΗ XΡΗΣΤΟΥ ΣΑΛΩΝΙΔΗ
( 1948 - Δράμα, Νοέμβρης 2007)
Γράφω σήμερα δύο λόγια, εκ καρδίας, - όχι μελό ελπίζω- για το φίλο και σύντροφο μας Χρήστο Σαλωνίδη, που έφυγε αναπάντεχα, τα ξημερώματα της 9ης Νοεμβρίου από κοντά μας. Τον Χρήστο της γενιάς του αντιδικτατορικού- αντιστασιακού αγώνα κατά της επτάχρονης δικτατορίας 1967-74 στην Ελλάδα. Τον Χρήστο της γενιάς της μεταπολίτευσης. Βρεθήκαμε πρωτοετείς για σπουδές στην ίδια πόλη, στην Αρχιτεκτονική. Σε μια πόλη που μας αγκάλιασε και την αγαπήσαμε. Στις Πλατείες της, στην Mensa, στη Σχολή, στο Δημοκρατικό Σύλλογο, σκορπίσαμε αλόγιστα τα νιάτα μας σε Ιδέες και Κινήματα που σήμερα φαντάζουνε φολκόρ- στους επιτήδειους και στους αμέτοχους. Κανείς μας δεν μετάνιωσε ποτέ για αυτά. Και για όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε.
Με τον Χρήστο αγαπηθήκαμε, διαφωνήσαμε, πλακωθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε. Παλέψαμε, ελπίσαμε, στήσαμε όλοι μαζί την «Φοιτητική Πρωτοπορία», αναδιοργανώσαμε την Οργάνωση. Τελείωσε την Σχολή το 1976 και γύρισε Ελλάδα, όπως χιλιάδες άλλοι από μας. Αραίωσαν όντως οι επαφές, εγώ Αθήνα, εκείνος στην Δράμα. Τον έβλεπα συχνά όμως, είτε εκ του φυσικού, είτε σαν έγραφα και σκεπτόμουν : νάτος στο bar Genio, νάτος πάλι στην ουρά στην mensa, νάτος στο προεδρείο της Γενικής Συνέλευσης του Δημοκρατικού Συλλόγου Φλωρεντίας να αρπάζεται με τους «μαοϊκούς» του Α.Μ.Ε.Ε….
Δεν πήρε τίποτα για όλα αυτά, ΑΥΤΟ ΔΑ ΕΛΕΙΠΕ. Όρθιος, ως το τέλος. Την ημέρα του θανάτου του ήταν Γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ Δράμας. Τέτοια του έπρεπε Τιμή.
Έφυγε κι’ ο Χρήστος…ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΣΤΗΚΕ η Τ.Ο. Φλωρεντίας.. Από τους 24 συντρόφους που μετείχαμε στον αντιστασιακό αγώνα , τόσο κατά την «μεταβατική» περίοδο 1970-71 οπότε υπήρχε η Τ.Ο. ΕΚ-ΕΔΗΝ/ «Φίλοι του ΠΑΚ», όσο και μετά το ξεκαθάρισμα, όταν η ΕΚ-ΕΔΗΝ Ιταλίας προσχώρησε σχεδόν όλη στο ΠΑΚ και συνεχίσαμε ως «Φίλοι του ΠΑΚ» από το 1971 ως το 1974, έχουν αποδημήσει πέντε.
Ο Δημήτρης Καψωμένος («μουσικός»)
Η Μαίρη Ζησίμου
Ο Δημήτρης Καραμουσκέτας ή Καραμός («πλημμύρας»)
Ο Βασίλης Παπαγεωργίου («ροδίτης»)
…τώρα ο Χρήστος..
Λιγοστεύουμε.. Παραμένουμε 19 από τότε, -άλλοι οργανωμένοι καθ΄όλη την προαναφερόμενη περίοδο, άλλοι για μικρότερο διάστημα ή αποχωρήσαντες κάποια στιγμή- για να τους θυμόμαστε:
Μανωλιτσάκης Δ. ( «κάπο»), Μπάμπης, Γιώργος Best.., Τomas, Μάριο, Κ.Ξέκαλ. , Γιάννης Παπασπύρ., Γιαννάκης Χαλαμπαλ. («pittore»), Γιώργος Πλάτς, Ανδρέας Καψωμένος, Αλέκος Ξενάκης, Γιώργος Παπαγιαννόπουλος («Μαλλιάς»), Κώστας Φωστέρ., Γιώργος Χρυσικόπουλος («Tribou»), Νίκος Καρακατσάν., Εύη Καρακώστα, Κωστάκης Παϊπουτλ., Αντώνης Παραπαν., Αντώνης Γιαννακόπ. (δεν έχω βάλει καταλήξεις ή έχω αφήσει τα ψευδώνυμα σε όσους δεν έχω πρόσφατη επικοινωνία, μήπως δεν θέλουν).- νομίζω ότι δεν ξέχασα κανέναν.
Πολλοί – και ο Χρήστος- στις συνεδριάσεις στην sezione του PSI (Ι.Σ.Κ.) στην Via Alfani, οι νεώτεροι σε αυτές στην Viale Fratelli Rosselli, στην Porta al Prato, που μετακομίσαμε..
Προσοχή: δεν αναφέρομαι σήμερα στους λαμπρούς νέους και νέες που συμμετείχαν στην παράταξη «Φοιτητική Πρωτοπορία» κατά την ίδια περίοδο, και από τους οποίους στελεχώθηκε με την πτώση της Δικτατορίας και την μετατροπή της Οργάνωσης μας σε Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ μετά τις 3 Σεπτέμβρη 1974, η Οργάνωση μας. Γι΄αυτό δεν αναφέρομαι εδώ στον σύντροφο μας Γιώργο Γιαννακόπουλο («τζενοβέζε»), που «έφυγε» νεότατος.
Σύντροφε και φίλε Χρήστο : «Καλό ταξίδι». Σε αποχαιρετούμε υπενθυμίζοντας ότι: ο Αγώνας σου (μας) ΔΙΚΑΙΩΘΗΚΕ μόνον ως προς την αποκατάσταση της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας εν Ελλάδι το 1974 (και αφού χάσαμε δυστυχώς το 40% της Κύπρου..).Όλα τα άλλα, ΕΚΚΡΕΜΟΥΝ. Στους οικείους του, κουράγιο.
Γιώργος Παπαγιαννόπουλος
Γραμματέας της Τ.Ο. 1972-74
«ΤΟ ΠΑΡΟΝ», 25.11.07

31/07/2005, Ιουλιανά...

24/07/2005, Ψωροκώσταινα ψιλικατζού...

17/07/2005, Επίκαιρα

10/07/2005, «Μερικώς» δημοκρατικά...

03/07/2005, Tουρκο-ευρωπαϊκό βαλς διαρκείας

19/06/2005, Το άσπρο: μαύρο...

05/06/2005, Δίποντο

29/05/2005, Με αφορμή το δημοψήφισμα για το Ευρωσύνταγμα στη Γαλλία

'Aουσβιτς: Εξήντα χρόνια μετά

30 Γενάρη 2005

(Πόλη) Ψηφίδες Βασιλεύουσας

23 Γενάρη 2005

ΕΝ ΨΥΧΡΩ - 2004 ερωτήματα

7 Μάρτη 2004

Σφηνάκια

29 Φλεβάρη 2004

ΕΝ ΨΥΧΡΩ

Κύπρος: Τέλος

Η χειραγώγηση που επιχειρείται απροκάλυπτα ενάντια στην Κυπριακή δημοκρατία (την Ελεύθερη Κύπρο: αυτό το κομμάτι δηλαδή που γλίτωσε από την Τουρκική Εισβολή και ΚΑΤΟΧΗ από το 1974 έως σήμερα) είναι άνευ προηγουμένου.
Ενώ από την 1η Μαΐου θα ήταν τουλάχιστον το ελεύθερο κομμάτι της: χώρα – μέλος της Ε.Ε., επιχειρείται με τη νεκρανάσταση του Σχεδίου Ανάν ένα Ελληνο-Τουρκικό δικρατικό μόρφωμα να υποκαταστήσει την Κυπριακή Δημοκρατία.
Ένα κράτος που θα βασίζεται στο σχέδιο Ανάν:
- ένα σχέδιο ρατσιστικό, διχοτομικό, που νομιμοποιεί την Τουρκική Εισβολή και Κατοχή.
- ένα σχέδιο που ευνοεί τα Τουρκικά Συμφέροντα στη Μεγαλόνησο.
- ένα σχέδιο–αποθέωση της νεο-αποικιοκρατίας αφού ο ίδιος ο Γ.Γ. του Ο.Η.Ε., υπάλληλος της Νέας Τάξης ο ίδιος, θα είναι ο «επιδιαιτητής» και θα δίνει αυτός λύσεις (!) όπου οι δύο πλευρές δεν συμφωνούν.
Νεκροθάφτης του Κυπριακού η επίσημη Αθήνα, που συμφώνησε να «κλείσει το Κυπριακό» όπως όπως, χάνοντας το πλεονέκτημα της εισόδου της Κύπρου στην Ε.Ε την 1η Μαΐου και το «Κοινοτικό Κεκτημένο».
Νεκροθάφτες κι όλοι οι Υπάλληλοι που το στηρίζουν.
Ίσως είναι χρήσιμες τελικά οι αθλητικές εγκαταστάσεις που ολοκληρώνονται στην Αθήνα για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων. Μετά το πέρας της Ολυμπιάδας, αντί να ρημάξουν εγκαταλελειμμένες, θα μπορέσουν να χρησιμεύσουν ως χώρος υποδοχής των νεο-προσφύγων Κυπρίων που θα αρχίζουν να μετεγκαθίστανται εδώ, αν υιοθετηθεί αυτό το Κρατικό μόρφωμα–έκτρωμα στην Κύπρο. «Καλώς ήλθατε στη Νέα Λευκωσία», άλλη μια προσφυγούπολη πλάι στη Νέα Σμύρνη, στη Νέα Ιωνία, τόσες άλλες…
Η θριαμβευτική επιβολή από τους ιμπεριαλιστές του «Σχεδίου Ανάν», που διαλύει την Κυπριακή Δημοκρατία, κοντεύει στο τέλος της. Κύπρος: ΤΕΛΟΣ!
Ό,τι πέτυχαν με το αίμα τους και τον αγώνα τους ενάντια στη Βρετανική αποικιοκρατία οι ΕλληνοΚύπριοι αγωνιστές (διότι οι Τουρκοκύπριοι απείχαν), σήμερα, μισόν αιώνα μετά, ξεπουλιέται χυδαία και με τρόπο παγκοσμίως πρωτότυπο στον κάλαθο των αχρήστων.
Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΑ – Αποικία «μέλος» (!!;;) της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπό κατασκευήν!
Και τα μυαλά στα κάγκελα.
Έκκληση προς τους Τάσσο Παπαδόπουλο – Βάσο Λυσσαρίδη:
διεκδικήστε αυτά που θέλετε, που πιστεύετε, που δικαιούστε. Εάν δεν σας τα δίνουν:
ΤΙΝΑΞΤΕ τη διαδικασία στον αέρα. Θα σας ευγνωμονεί το ΕΘΝΟΣ και ο ΛΑΟΣ θα σας Υποδεχθεί ανάλογα η ΙΣΤΟΡΙΑ.
Έκκληση προς τους Συντρόφους του Συνασπισμού και του Κ.Κ.Ε.
Επιστρέψτε άμεσα στην ΕΑΜΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ – ΠΑΛΛΑΪΚΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ γραμμή. Η «διεθνιστική» γραμμή και τα εκσυγχρονιστικά φληναφήματα γέννησαν τις Δαμανάκηδες, τους Ανδρουλάκηδες και τους όμοιους τους, που με τη σειρά τους πλημμύρισαν το ΠΑΣΟΚ (και σας κάνουν έξαλλους, όπως κι εμάς).
Επιστρέψτε στη γραμμή υπεράσπισης του ΛΑΟΥ και του ΕΘΝΟΥΣ. Μόνον κέρδος θα έχετε.
Η Κύπρος είναι η αρχή του Τέλους όλων.
(Ακολουθεί το Αιγαίο).
Να σταθούμε όλοι στο Ύψος των περιστάσεων.

Γιώργος Παπαγιαννόπουλος

23/02/2003

Το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον

Επανερχόμενος στον σχεδιαζόμενο πόλεμο των ιμπεριαλιστών κατά του Ιράκ, επιτρέψτε μου τις επισημάνσεις:
- Ο "αντιαμερικανισμός" μας δεν εφαρμόζεται συλλήβδην. Δεν μισούμε τους Αμερικάνους. Δεν μηδενίζουμε την αμερικάνικη κουλτούρα - πρώτα απ' όλα γιατί δεν είναι ομοιογενής. Και προφανώς, πώς θα μπορούσε να είναι σε μία χώρα Ελευθερίας και Δημοκρατίας. Είμαστε όμως σαφώς με τους δημοκρατικούς Αμερικάνους, με τα Κινήματα, με τις δράσεις μειοψηφίας εντός των ΗΠΑ. Καμία σχέση δεν έχουμε με τους ακραίους προτεστάντες, τους ευαγγελιστές και το εβραϊκό λόμπι. Καθαρές κουβέντες. Εν ολίγοις: Δεν είμαστε αντιαμερικάνοι - Είμαστε αντι-ιμπεριαλιστές.
- Κανείς δεν (υπο)στηρίζει τον δικτάτορα Σαντάμ. Οι βόμβες όμως θα πέσουν επάνω στον (ξανά)βομβαρδισμένο λαό του Ιράκ. Οι βόμβες στοχεύουν τον πληθυσμό, στοχεύουν στην επιβολή ενός νέου καθεστώτος, υποχείριου στον ιμπεριαλισμό. Στοχεύουν στον έλεγχο των πετρελαίων του Ιράκ. Στοχεύουν στην καταστροφή της υπάρχουσας κρατικής οντότητας του Ιράκ, ώστε να αισθάνεται ασφαλές το σιωνιστικό Ισραήλ και κυρίαρχο στη Μέση Ανατολή. Στοχεύουν να περάσουν ξεκάθαρα ένα και μόνο μήνυμα σ' ολόκληρο τον πλανήτη: Όποιος δεν συμμορφώνεται με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τη Νέα Ρώμη, πρώτα τρομοκρατείται και ύστερα τιμωρείται. Δυστυχώς, αυτός ο πόλεμος θα γίνει.
- Δεν είμαι ντε και καλά "πασιφιστής". Δεν έχω υπάρξει ποτέ οπαδός του σοβιετικού σταλινισμού (και δεν το λέω τώρα που δεν υπάρχει, ως "σιγουράντζα" ή ως μετανοούσα Μαγδαληνή όπως οι χθεσινοί ΚΝΙΤΕΣ που σήμερα εκφωνούν Δελτία Ειδήσεων στην Τι-Βι. Το έλεγα τότε που υπήρχε Σοβιετία και αντιπαράθεση με το ΚΚΕ, που η κάθε άποψη παλευόταν - κυριολεκτικά...).
Η Αμερική, οι Ηνωμένες Πολιτείες υπήρξαν για πολλά χρόνια, για πολύ κόσμο μια χώρα Δημοκρατίας, Ελευθερίας, Προόδου, Πολιτισμού. Στα νιάτα μας, λίγο ως πολύ, υπήρξαν επιρροές πάνω μας από το "αμερικάνικο όνειρο". Ελευθερία, Δημοκρατία. Και η ισότητα από το άλλο στρατόπεδο.
Δυστυχώς σήμερα, ξαναγυρνάμε εκεί, στα τέλη της δεκαετίας του '60 και στις αρχές του '70, για να συναντήσουμε το αντιπολεμικό Κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Ακούμε δυνατά ξανά το "Monster" με την φωνή του Τζον Κέι και τις μουσικές των Steppenwolf:
"Αμερική, πού είσαι τώρα, δεν νοιάζεσαι για τους γιους και τις θυγατέρες σου, δεν το ξέρεις ότι σε χρειάζονται τώρα, δεν μπορούμε μόνοι μας να παλέψουμε το Τέρας..."
Νιώθουμε την προδοσία που αισθάνονται οι άξιοι γιοι και θυγατέρες, που διαδηλώνουν με πάθος ενάντια στον νέο πόλεμο. ’λλωστε, αυτοί θα κληθούν να πολεμήσουν (και κάποιοι να μην γυρίσουν σπίτια τους...).
Μαζί τους και εμείς, στην Ευρώπη, στον Τρίτο Κόσμο, ενωμένοι. Ενάντια στον επερχόμενο πόλεμο (σήμερα), μέχρι να προκύψει η θεία λειτουργία της Απελευθέρωσης (αύριο).

10/3/2002

Ψάξτε τριγύρω σας την ποίηση

1.Σε τούτο το παρατεταμένο, υγρό διάλειμμα άνοιξης στην καρδιά του χειμώνα. Από τα χιόνια της Πρωτοχρονιάς στην καθημερινή επαναλαμβανόμενη μεσογειακή λιακάδα διαμέσου των αιώνων, σε τούτη την πρωτεύουσα του Νότου.
2.Στην Αθήνα, σε τούτη την παράξενη πόλη, την αγαπημένη όλων μας. Τη δική μας. Με τα εναπομείναντα γιασεμιά και τις γαζίες. Των συνοικιών και των πανομοιότυπων πολυκατοικιών.
Των εργαζομένων, "του χεριού και του πνεύματος".
Των ανέργων, των υποαπασχολούμενων.
Των "απασχολήσιμων".
Των φτωχών, των ξένων, των μεταναστών, των κατατρεγμένων.
Των ίδιων των ποιητών.
Των κινημάτων εν υπνώσει, που επωάζουν την Εκδίκηση όλων, για όλους. Το δικαίωμα στο Όνειρο.
Το δικαίωμα στη ζωή. Την επιστροφή μας - ως πολίτες - από την εξορία.
3.Στη νυχτερινή σύναξη: Σαν πέσει η νύχτα και μαζευτούμε οι παρέες, σαν πάρουν φωτιά τα όργανα και ζεσταθούνε οι ψυχές, αρχίσει το τραγούδι, αγκαλιαστούν οι άνθρωποι μεταξύ τους, βγεί ένας βαρύς αναστεναγμός, τσουγκρίσουν τα ποτήρια, σαν πάρουμε κουράγιο για την επόμενη μέρα.
4. Σε όσους πιστεύουν. Σε όσους παλεύουν. Σε όσους αντιστέκονται. Σε όσους σχεδιάζουν τη μακρινή επόμενη μέρα μέσα σε επώδυνες συνθήκες.
5. Στα λόγια του ποιητή:
"Αρτεμις, Αρτεμις κράτα μου τον σκύλο της σελήνης, δαγκώνει κυπαρίσσι και ανησυχούν οι Αιώνιοι. Κοιμάται πιο βαθιά κείνος που έχει περιβραχεί από την Ιστορία. Μπρος μ' ένα σπίρτο ας την ανάψεις σαν οινόπνευμα. Ποίηση μόνον είναι. Κείνο που απομένει. Ποίηση. Δίκαιη και ουσιαστική και ευθεία. Όπως μπορεί και να τη φαντάστηκαν οι πρωτόπλαστοι. Δίκαιη στα στυφά του κήπου και στο ρολόι αλάθητη."
(Οδυσσέας Ελύτης).
6.Στην άποψη του συγγραφέα:
"Στη Βικτωριανή εποχή δεν μπορούσες να αναφέρεις τη λέξη παντελόνια μπροστά σε μια δεσποινίδα. Στις μέρες μας ορισμένα πράγματα δεν είναι σωστό να λέγονται δημοσίως:
- ο καπιταλισμός φέρει το καλλιτεχνικό όνομα της οικονομίας της αγοράς.
- Ο ιμπεριαλισμός λέγεται παγκοσμιοποίηση.
- τα θύματα του ιμπεριαλισμού λέγονται χώρες υπό ανάπτυξη, που είναι σαν να αποκαλείς τους νάνους παιδιά.
- Ο οπορτουνισμός λέγεται πραγματισμός.
- Η προδοσία λέγεται ρεαλισμός.
- Η φτώχεια λέγεται στέρηση ή στενότητα και οι φτωχοί, άνθρωποι με ανεπαρκείς πόρους.
- Το δικαίωμα του αφεντικού να απολύει τους εργάτες χωρίς αποζημιώσεις ή εξηγήσεις λέγεται ευελιξία της αγοράς εργασίας.
- Τα βασανιστήρια λέγονται παράνομος καταναγκασμός ή φυσικές και ψυχολογικές πιέσεις.
- Όταν οι κλέφτες είναι από καλή οικογένεια δεν είναι κλέφτες, αλλά κλεπτομανείς".
(Εντουάρντο Γκαλεάνο, "Ένας κόσμος ανάποδα").
7.Στο βλέμμα και στο χαμόγελο των ερωτευμένων.

21/4/2002

Δαβίδ και Γολιάθ

Επανερχόμαστε στα αυτονόητα: τα Κινήματα αντίστασης απέναντι στην ξένη κατοχή, την αυθαίρετη κρατική βία και την τυραννία / δικτατορία, είναι Κινήματα Απελευθερωτικά. Παλεύουν, διεκδικούν την Επιβίωση του λαού τους ενάντια στον καταχτητή, στον αυθαίρετο δυνάστη. Διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή, στην Ύπαρξη, την αυτονομία τους: ξεκινώντας από την πολιτιστική και φτάνοντας ως την εδαφική / χωρική.
Χαρακτηριστικά αναφέρω ένα απόσπασμα:
"- Κάθε λαός έχει δικαίωμα σεβασμού της εθνικής και πολιτιστικής του ταυτότητας.
- Κάθε λαός έχει το δικαίωμα να κατέχει ειρηνικά το έδαφός του και να επιστρέφει σ' αυτό εάν διωχθεί...",
αναφέρονται και μεταξύ άλλων στην Παγκόσμια διακήρυξη για τα Δικαιώματα των Λαών, Αλγέρι, 1976.
Το διεθνές δίκαιο και η διεθνής πρακτική αναγνωρίζουν το δικαίωμα των λαών, που βρίσκονται υπό αποικιακό ή ξένο ζυγό, ή δεν τους αναγνωρίζεται η πατρίδα, για αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία.
Κι όμως! Στη γειτονιά μας, στις αρχές του 21ου αιώνα, δύο Λαοί με μακρόχρονη πορεία και παρουσία στην περιοχή, στερούνται πέραν πάσης λογικής, το δικαίωμά τους στην Αυτοδιάθεση - Ύπαρξη.
Οι Κούρδοι και οι Παλαιστίνιοι.
Λόγω της συγκυρίας, θα αναφερθούμε σήμερα στους Παλαιστίνιους. Σήμερα, που μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων μας, αλλά και με την ανημπόριά μας, ένας ολόκληρος λαός, αυτός των Παλαιστινίων, ποδοπατιέται και ξεκληρίζεται από την ανεξέλεγκτη δράση της στρατιωτικής μηχανής του κράτους του Ισραήλ. Του Ισραήλ, που κυριαρχήθηκε από τους Σιωνιστές, και μετατράπηκε μέσα σε μια γενιά από θύμα σε θύτη.
Ντροπή και όνειδος στους επιζήσαντες της φρίκης του ναζιστικού ολοκαυτώματος προκαλεί αυτή η μετατροπή, οι αθλιότητες του χασάπη Σαρόν που τείνει να μετατρέψει όλους τους Εβραίους υπόλογους για την πολιτική του.
Ντροπή και θλίψη πρέπει να διακατέχει όλους τους επιζήσαντες Εβραίους από τις θηριωδίες των Χιτλερικών στην Ευρώπη. Μεταξύ αυτών και τους προερχόμενους από την Ελλάδα, οι οποίοι διασώθηκαν χάρη στην ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ των Ελλήνων χριστιανών συμπατριωτών τους, που έγραψαν έτσι άλλη μία ΛΑΜΠΡΗ ιστορία στον αντιφασιστικό αγώνα.
Δέστε π.χ. το παράδειγμα της Ζακύνθου όπου διεσώθησαν όλοι. Διότι οι επιζήσαντες μετανάστευσαν στο Ισραήλ εμπνευσμένοι από ιδέες ειρήνης, αλληλεγγύης και κοινοκτημοσύνης, δημιουργώντας τα κιμπούτζι, και σήμερα έχουν καταντήσει κατακτητές, έποικοι και κάποιοι: δολοφόνοι!
Αντιστέκονται οι Παλαιστίνιοι με πέτρες και σφεντόνες.
Κοντά σ' αυτούς, οι στρατολογημένοι απ' την "Χαμάς" Παλαιστίνιοι ζωσμένοι εκρηκτικά τινάζονται τυφλά μαζί με αθώους Ισραηλινούς πολίτες, εντείνοντας τον κύκλο του αίματος, την τυφλή βία, που γεννάει μίσος στο μίσος.
Όμως αυτό δεν μπορεί να γίνει άλλοθι για να εξοντωθεί ένας ολόκληρος λαός.
Στην Παλαιστίνη, στη γειτονιά μας, μαίνεται ένας αδυσώπητος πόλεμος. Είναι ο διαρκής, αιώνιος πόλεμος του Δαβίδ και του Γολιάθ.
Ο ελληνικός λαός, με το αίσθημα δικαίου που τον διακρίνει, τοποθετείται με τη σωστή πλευρά.
Όπως χθες στο πλευρό των Κούρδων και του Οτσαλάν,
κατά της ΝΑΤΟϊκής επιδρομής και διάλυση της Γιουγκοσλαβίας,
έτσι και σήμερα στηρίζει τον Δαβίδ.

Είμαστε όλοι Παλαιστίνιοι!

28/4/2002

Κίτς

"Μια νέα μορφή διασκέδασης αναμένεται να αναπτυχθεί στη χώρα μας με τη δημιουργία του θεματικού πάρκου στην Ανάβυσσο Αττικής. Στο πάρκο της Αναβύσσου, το οποίο θα αναπτυχθεί σε εκταση 1.400 στρεμμάτων, προβλέπεται η ανέγερση θεματικού πάρκου με θέμα την ελληνική μυθολογία. Επίσης, στην έκταση μπορούν να κατασκευαστούν ξενοδοχειακές μονάδες 500 κλινών, συνεδριακά κέντρα, γήπεδα γκολφ, αθλητικές εγκαταστάσεις και άλλες θαλάσσιες και χερσαίες εγκαταστάσεις" (από τις εφημερίδες).
Τις προάλλες, κάτι αντίστοιχο, περί μυθολογικού πάρκου δηλαδή, διαβάσαμε για περιοχή πλησίον του Ολύμπου.
Συνεχίζουμε ανενόχλητοι, μακάριοι, πλαδαροί, τον δρόμο προς την αυτο-καταστροφή μας.
Τόσο πολύ μισούμε τον χώρο που κατοικούμε, που αναπνέουμε, που ερωτευόμαστε, πού ζούμε;
Τόσο ώστε να μην μας εμπνέει κανένα σεβασμό, αυτο-συγκράτηση, περηφάνια, σοβαρότητα;
- Μετά τις τηλεοπτικές αθλιότητες τύπου Bar Big Brother,
- Μετά την κονσέρβα του πολυθεάματος στο υπερσυγκεντρωτικά "Βίλλατζ Σέντερ" ανά το λεκανοπέδιο,
και αφού:
- Ολοκληρώσαμε την καταστροφή και το πνίξιμο όλων των παραλιών της χώρας από μπετόν για τη δημιουργία ιδιωτικής βίλας ή του δευτερότριτου αυθαίρετου, μη σεβόμενοι τίποτα (κράτος και ιδιώτες εξίσου), εμείς, οι "απόγονοι" του αρχαίου ελληνικού πνεύματος" (τρομάρα μας), ζηλώσαμε δόξαν λαμπρήν, και να: αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τις δικές μας Ντίσνεϋλαντ! Πλάί στη φιγούρα του Μίκυ Μάους, θα προστεθούν βεβαίως τα κωδωνόσχημα πλατύποδα "Αθηνά" και "Φοίβος" για να "εξελληνιστεί" το όλον σκηνικό.
Επίσης, όποιος Ηρακλής και αν εμφανιστεί, αποκλείεται να είναι χειρότερος από την πρόσφατη σοφτ - εκδοχή του στην τηλεοπτική σειρά που προβάλλει, μαζί με τη Ζίνα, ιδιωτικό κανάλι. Τούτον ω, ο ντόπιος, θα κρατάει σίγουρα ρόπαλο.
Όσο για τον Δία, ίσως είναι, μια λύση η επανεμφάνισή του. Θα μάθουν έτσι τα παιδιά ότι δεν είναι μόνον σύστημα διατραπεζικής χρηματικής συναλλαγής αλλά θεός του Ολύμπου συνάμα.
Ο τσαπατσούλης και αδηφάγος νεοελληνικός μικρο-καπιταλισμός (ο θεός να τον κάνει...) είναι συνυφασμένος με το Κιτς. Καρακιτσαριό.
Στο πέρασμά του δεν ορρωδεί προ ουδενός. Αδιάκριτα και αδηφάγα, αυτός ο μεταπράτης, γκρεμίζει: κτίρια - ήθη και έθιμα - συνειδήσεις, μπαζώνει παραλίες, νομιμοποιεί μπουζουκάδικα. (πλην των ανακαινισθέντων νεοκλασσικών των Τραπεζών).
Χτίζει, χτίζει, μπαζώνει, μπαζώνει...
Κρώζουν ανήσυχα τα εναπομείναντα πετεινά, διαμαρτύρονται οι ενεργοί πολίτες.
Ματαίως. Κλειστά τα ώτα, μη ακουόντων.
Μέχρι να σηκωθεί η βουή. (που θα ξε-καθαρίσει).
Ας επιστέψουμε για παρηγορία, όχι στην αγγαλιά μιας ψεύτικης Αθηνάς ή, μιας πλαστικής Αφροδίτης, σε ένα Κιτσάτο "πάρκο", αλλά, στον παρηγορηματικό λόγο:

"Είναι καιρός ν' αλλάξουμε το λόγο.
Φλύαρη εποχή, πραματευτές μας λείπει η γλώσσα
η καθαρή, που την καταλαβαίνουμε.
Προσεύχομαι να 'ρθει το ξωτικό με τα κλειδιά
όπως μωρό στην κούνια μου,
πόρτες ορθάνοιγαν οι φυλλωσιές
στον ίσκιο τους μιλούσαμε, σωπαίνοντας.

Ύστερα ήλθε η βέργα δάσκαλος.
Γέμισαν οι παλάμες γράμματα
χώθηκαν τα κρυφά νερά, δώσαμε
μικρές αντιπαροχές τα μεγάλα μετόχια.

Ο Τσε Γκεβάρα με παντόφλες;
Οι Καραγκιόζης στο μπαούλο; Ο Ανδρούτσος
δρόμος; Ποιος στίχος θα χωρέσει τον Ταΰγετο;..."
(Γιάννη Πλαχούρη: Σεπτέμβριος Aνεμος, Αθήνα 2001)

19/5/2002

Νεο - Μεσαίωνας

Νέο - Μεσαίωνας. Ο πλανήτης στην χαραυγή του 21ου αιώνα. Πλούτος, χλιδή, ανοησία στην υπηρεσία μιας λευκής, παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής Νέας Τάξης. "Ο κυνισμός, η σκληρότητα, η εκμετάλλευση είναι παγκοσμιοποιημένα φαινόμενα, μικροί και μεγάλοι κρίκοι της ίδιας μαύρης αλυσίδας, ενώ ο χαβαλές και η κτηνωδία γίνονται όψεις του ίδιου προβλήματος". (Μαριάννα Τζιαντζή, εφ. Καθημερινή). Χαβαλές, χαβαλές, αλλά στην ίδια πλάτη: πάντα σε βάρος στου αδύνατου, του ασθενέστερου. Τον οποίο (ασθενέστερο), κατηγορούμε επιπλέον για τα πάντα: αμορφωσιά, εγκληματικότητα, απλυσιά, υπανάπτυξη, ύποπτος τρομοκρατίας και πάει λέγοντας. Δεν θα γίνω διαπύρσιος απολογητής των φτωχών και αδυνάτων - ούτε θα καταλήξω στο "λαϊκό" και μοιρολατρικό: "όπου φτωχός κι η μοίρα του". (’λλωστε, από το 1981 και δώθε, πολλοί φτωχοί στην πατρίδα μας έγιναν πλούσιοι, ενώ άλλοι πάλι, κατέληξαν νέο-πτωχοί). Προέχει σε τούτη την εποχή των φλυναφημάτων, μια καθαρή κουβέντα. -Για το τι συμβαίνει γύρω μας: Κυβερνήσεις και κόμματα - εδώ και αλλού, στον Δυτικό κόσμο -όλα με μια μονοδιάστατη άποψη και υιοθέτηση της φιλελεύθερης πολιτική ιδιωτικοποιήσεων (ει δυνατόν, των πάντων). Περιορισμός έως διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών. Δημιουργία ιδιωτικών ταμείων νοσηλείας και συνταξιοδότησης. Ανεργία, υποαπασχόληση. Κοινωνία (χθες) των δύο τρίτων, (σήμερα) ακόμη λιγότερων. Που πήγαν τα Οράματα, οι Αγώνες, οι Προσδοκίες για μια κοινωνία με Δικαιοσύνη, Αδελφότητα, Αλληλεγγύη, Ίσες ευκαιρίες, κοινωνική συνοχή; Είναι (τουλάχιστον) σε αναστολή. Που εξαφανίστηκαν οι Διεθνείς Οργανισμοί, το Διεθνές Δίκαιο, η παγκόσμια Υπηρεσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η προστασία των φτωχών και αδυνάτων, των πολιτικών προσφύγων; Κρύφτηκαν; Σκιάχτηκαν από την αναίδεια του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, της μοναδικής Υπερδύναμης που σαν φουσκωμένος διάνος επέβαλε την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη πραγμάτων; (συνεπικουρούμενοι πάντα, εις τον αιώνα τον άπαντα, από τους περιφερειακούς λακέδες της: στην περιοχή μας τον χασάπη Σαρόν και στους τυφλωμένους Σιωνιστές του, καθώς και το ημιφασιστικό Κεμαλικό επεκτατισμό καθεστώς της ’γκυρας). Ένα είναι σίγουρο: η αυθάδεια διαρκείας, η μικρόνοια, η ανοησία, ο "χαβαλές" θα πληρωθούν πολύ ακριβά. Και θα την πληρώσουμε όλοι. Η "εκδίκηση": κατά δικαίων και αδίκων. (σκεφτείτε το πρόσφατο παράδειγμα στις ΗΠΑ). -Για το τι συμβαίνει εντός μας: Αγωνία. Ερημία. Απομόνωση. Πολλάκις εγκατάλειψη. Μέχρις ότου η πίστη μας στις (όποιες) ιδέες μας ξανασυσπειρώσουν, μας ξαναοδηγήσουν σε αυτό που ξέραμε πάντα αλλά από καιρού εις καιρόν εγκαταλείπουμε - κουρασμένοι, απογοητευμένοι, ξεχασμένοι - κι εμείς οι ίδιοι: στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν αλλάζει προς το καλύτερο, δίχως τη δική μας συμμετοχή. Ο Νεο - Μεσαίωνας δεν θα είναι μακράς διαρκείας. Διότι είναι αμέτρητες οι στρατιές των απόκληρων, των εκτοπισμένων, των απελπισμένων. Διότι είναι αστείρευτοι οι πολιτισμοί - πέραν του επιβληθέντος αμερικανικού - ώστε να αποδεχθούν και να αποδώσουν την παγκόσμια κυριαρχία στον νεο-εισελθόντα. Δεν χρειάζεται περισσότερο από ένα: κλικ. Απλώς, είμαστε όλοι τόσο σκιασμένοι που δεν τολμάμε. Τρομάζουμε κι από τη σκιά μας. περαστικά μας!

26/5/2002

Παλαιοημερολογίτης

Ήλθε πρωί - πρωί και με βρήκε. Ωχ!, έκανα μέσα μου. Πάλι τα ίδια. Μεγαλύτερης ηλικίας, είχε προλάβει αμυδρά την κατοχή 1941-45 και τον αδελφοκτόνο εμφύλιο στη συνέχεια. ’λλων απόψεων, άλλης εποχής, βάλθηκε να μου μιλάει: με αφορμή την επικείμενη "μεταγραφή" της κυρίας Νίτσας Λουλέ σε πιο γαλάζια ψηφοδέλτια, ως την θεωρία περί ιδιοκτησιακής κοσμοαντίληψης (επί των οπαδών του), διατυπωμένης σε αποσταλθέν τηλεγράφημα, από (μικρότερο) επικεφαλής προς άλλον, παρόμοιο. Έλεγε, έλεγε. ’κουγα, ή, τουλάχιστον προσπαθούσα. Αλλού συμφωνούσα, αλλού όχι. Όταν άρχισε να μιλάει για οπορτουνισμό, σκιάχτηκα. Πού το θυμήθηκε; Σε τούτες δω τις καλοσυνάτες μέρες, τις γεμάτες δήθεν, με τα ψυγεία γεμάτα βούτυρο και αγαθά, με κάθε οικογένεια φορτωμένη γιωταχί και πιστωτικές κάρτες, τα περί οπορτουνισμού φάνταζαν απόμακρα. Από την άλλη, γνώριζα, ότι κατά βάθος, είχε δίκαιο. "Είναι κουραστικά τα λόγια του. Το ξέρω. Μα πώς να γίνει; Μέσα στις συλλαβές του υπάρχουν πάντα οι κραυγές των ημερών που τον βασάνιζαν. Ειν' το σακάκι του περασμένης μόδας και συμφωνώ πως, διάβολε, οι αριστεροί θα 'πρέπε λίγο να συγχρονιστούνε. Μ' αν έτσι σφιχτά το χει κλεισμένο είναι για να μη σε ενοχλεί το τρύπιο του πλεμόνι. Έμεινε το οπτικό πεδίο του στενό. Που η σφαιρική δική σου όραση… Μα βλέπεις, ακόμη βαραίνουν στη ματιά του οι πέτρες που χρόνια του κλείναν τον ορίζοντα. Κι αλήθεια, σε γνώση και διπλώματα ούτε που γίνεται να παραβγεί μαζί σου. Μόνο που εκείνος θα ξαναπάει αύριο εξορία ενώ εσύ, όλο και θα αναβάλεις τη στιγμή της πράξης περιμένοντας τις πρόσφορες συνθήκες." (Τίτου Πατρίκιου, "Ώρα της πράξης") Σε τούτο τον σύγχρονο κόσμο της εικονικής πραγματικότητας και της διακαναλικής, όπου τον λόγο έχουν Μεγκαντένα, κρατική και ΣιΕνΕν, μεταμεσονύχτιες τσόντες και αρρωστημένοι τηλε- "εισαγγελείς", ποιος να σου δώσει τον λόγο, αδελφέ μου; Ένα ατέλειωτο μπλα-μπλα, η μια εικόνα πίσω από την άλλη, παραλλαγή στην παραλλαγή, τίποτε ατόφιο, τίποτε ολοκληρωμένο. Ίσως γι' αυτό η εμμονή σου σε "προηγούμενες" αξίες και αρχές, οι αναφορές σου σε ένα αξιακό σύστημα "προγενέστερο" μα καταξιωμένο, με σαφείς όρους, με αρχή και τέλος, μπορεί να με κάνουν προς στιγμήν να βαρέθηκα, αλλά κατά βάθος… Ήξερα πως τούτα τα λόγια έκρυβαν ένα νόημα. Σε αναζήτηση του οποίου, βρίσκονται πολλοί. Παλαιημερολογίτη, σύγχρονε αδελφέ μου. Σταθερέ νοηματοδότη μας.

2/6/2002

Αλφαβητάρι

Αθήνα. Με ’λφα Κεφαλαίο. Με δύο πρόσωπα. Της ιστορίας και της κουλτούρας. Της καθημερινής ταλαιπωρίας, του κυκλοφοριακού και του νέφους.
Βαρυσήμαντες επισημάνσεις. Δήθεν. Ενώ μπορούμε να συνεννοηθούμε και χωρίς αυτές.
Γειτονιά: ο πιο οικείος χώρος.
Δίπλα στην Εστία.
Ζωής ανάγκη (γειτονιά και εστία).
Ημεδαπών και αλλοδαπών. Όλων των κατοίκων.
Θεμελιώδη δικαιώματα που πρέπει να καρπούνται όλοι οι πολίτες: εξυπηρέτηση από τις δημοτικές υπηρεσίες, κοινωνική αλληλεγγύη, ασφάλεια, πρόνοια, συγκοινωνίες. Ποιότητα ζωής.
Ισότητα στην πρόσβαση, στην εξυπηρέτηση, στις ευκαιρίες.
Καθημερινότητα στην πόλη: Καλυτέρευσή της = το μέγα στοίχημα.
Λαός. Το παλαιότερο παλαιομοδίτικο, αντίστοιχο του σημερινού: Πολίτες. Αυτός που θα κληθεί ν' αποφασίσει.
Με ποιούς θα πάει. Και ποιούς θ' αφήσει. Ματαίως = in vain. Vainly. Ματαίως προσπαθούν κάποιοι να συσκοτίσουν. Ότι όλοι το ίδιο είμαστε. Όχι. Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Ο καθείς με τον όμοιό του (κι η κοπριά το λάχανο).
Νίτσα. Πολύφερνη μεταγραφόμενη (με υποσχετική;) από τα ροζ στα μπλε σαλόνια.
Ξεκουμπίδια. Στα ξεκουμπίδια: (μετά δεκάξι χρόνια).
Όμορφη Πόλη. Όλοι μαζί. "Αθήνα, Όμορφη Πόλη".
Πρωτοβουλίες, Πρόγραμμα, Προτάσεις. Συγκεκριμένα, δεσμευτικά. Πολιτισμός της πολυφωνίας.
Ρήξη με την αδράνεια, την αδιαφορία, τον ωχαδελφισμό.
Συμμετοχή. Στήριξη. Σόφρωνες.
Ταύροι εν Υαλοπωλείο; Όχι Φάλτσα.
Σεμνά μα αποφασιστικά.
(Σας) Χαιρετούμε,
χωρίς Ψευδορκίες. Ω! Συμπολίτες.

9/6/2002

Καμπανάκι

Θα διαρκέσει πολύ η αφασία μας σχετικά με τις προθέσεις της γείτονας Τουρκίας; Ο εφησυχασμός, οι (δήθεν) ελληνο-τουρκικές σχέσεις, οι μουσικές (τουρκομπαρόκ) ανταλλαγές, θα συσκοτίζουν για πολύ την πραγματικότητα; Η φύση του Τουρκικού καθεστώτος εξευρωπαϊσμένου ή "ασιατικού" είναι η ίδια: ΕΠΙΘΕΤΙΚΗ. Περιέχει ΕΠΙΒΟΥΛΗ κατά της Ελλάδος και της Κύπρου. Ο δήθεν "εκδημοκρατισμός" είναι γελοιότης. Ιστορίες για μωρά παιδιά (και για μωρούς). Ξέρετε κανένα καθεστώς παγκοσμίως που άλλαξε μόνο του; Χωρίς λαϊκή αντίδραση, χωρίς εξέγερση ή επανάσταση; Εάν ναι, πείτε το και σε μας να το μάθουμε. Θα παραδώσουν οι Τούρκοι στρατηγοί την εξουσία στους "δημοκράτες" της χώρας τους; Δηλαδή θα αφήσουν οικειοθελώς να κάνουν κουμάντο οι Κούρδοι, οι Τούρκοι αριστεροί και οι τόσες μυριάδες φυλακισμένοι; Θα αφεθούν οι Πόντιοι εξισλαμισμένοι να μιλούν την γλώσσα τους, να χορεύουν τους χορούς τους; Θα σταματήσει ο εποικισμός της Ίμβρου και Τενέδου, της Βόρειας Κύπρου, τα εμπόδια στη λειτουργία των (ψιλο)ελληνικών σχολείων στην Πόλη, στην λειτουργία του Οικουμενικού Πατριαρχείου; Ρε παιδιά, κόφτε το δούλεμα. Τα τουρκικά αεροσκάφη ξεσκίζουν καθημερινά το Αιγαίο, και εμείς, περί άλλων τυρβάζουμε. Έθνος βολευμένο, ψιλο-αφασικό τα τελευταία 10-20 χρόνια, για όλα βρίσκουμε προφάσεις. Αρκεί να μην ανασκουμπωθούμε, να μην μας βάλουν δύσκολα. Πόσα χρόνια άραγε θα διαρκέσει αυτός ο χαβαλές; Ο ωχαδελφισμός; Το "δεν βαριέσαι αδελφέ"; Πλάι σ' αυτά, τεράστιο σκάει το πρόβλημα της υπογεννητικότητας. Ψηλά - όπως σ' όλα τα αρνητικά - στους Ευρωπαϊκούς καταλόγους. Η συνολική φυσική αύξηση του πληθυσμού ανά χίλιους κατοίκους είναι σήμερα 1,8%. Εξ αυτών: γεννήσεις 0,4% και μετανάστευση 1,4%. Τα συμπεράσματα δικά σας. Σοφά ο Θ. Παπαγγελής στο "Βήμα" της προηγούμενης Κυριακής (02/6/2002), παραλληλίζει την σημερινή Ελλάδα με την αρχαία Ρώμη. Ας αντιγράψω την κατάληξή του: "Μαρτυρημένη είναι και η απεγνωσμένη προσπάθεια του Καίσαρα Αύγουστου να καταργήσει την υπογεννητικότητα με αλλεπάλληλα: αποφασίζομεν και διατάσσομεν. Μαρτυρημένη και η αποτυχία του. Στη Ρώμη οι πλούσιοι δεν ήθελαν και οι φτωχοί δεν μπορούσαν. Το επιτύμβιο της υπόθεσης διατυπώθηκε από έναν από τους μεγαλύτερους μελετητές της ρωμαϊκής κοινωνίας: "Η Ρώμη δεν καταποντίσθηκε από τα κόμματα των Βαρβάρων που ήρθαν από τον Βορρά, απλώς αυτοκτόνησε". Εμείς άραγε; Θα καταποντισθούμε από το εξ Ανατολών νεο-Βαρβαρικό Κεμαλικό κύμα ή, θα αυτοκτονήσουμε; Θα εξαφανιστούμε λόγω (και) της υπογεννητικότητας; Γινόμαστε μονότονοι (ξανα)βαρόντας καμπανάκι; Πιθανόν. Μονότονοι ίσως, μονόχνωτοι ποτέ. Παλεύει ο καθένας όπως μπορεί. Οι διπλανοί του κάθονται, αραχτοί. Δύο (διαφορετικές) στάσεις ζωής. Το μέλλον θα δείξει. Έκαστος εφ' ω ετάχθει.

7/7/2002

Σημάδια των καιρών

Με ρωτάς: πού χάθηκαν οι λεμονιές, που κρύφτηκεν ο διόσμος; Κάτω απ' τις ερπύστριες των τανκς. Κάτω από την σκληρή επιδερμίδα του διατάσσοντος πλανητάρχη. Τ' αρώματα, οι μυρωδιές, που πήγαν; θα στα διηγηθώ - εν τάχει: ζούσαμε αγαπημένοι, ράθυμοι, στη Γη μας. το νερό του Ιορδάνη, λιγοστό. Ο ήλιος καυτός. Ζέστη. Μ' ανταλλαγές ζούσαμε, με ζώα, τις εληές. Ύστερα ήλθαν οι έποικοι. Λίγοι στην αρχή, μαζεμένοι. Σε λίγο, άλλοι. Κι άλλοι. Στριμώχτηκαν αυτοί, στίμωξαν κι εμάς. Αρχίσαν τα σπρωξίδια, τα βρισίδια. Ο Αλλάχ, πια δεν φτάνει, Δίπλα φύτρωσαν κι άλλοι θεοί. Ίσως γι' αυτό δεν ακούει τις προσευχές μας. Ποιός να πρωτακουστεί μέσα σ' αυτό το βουητό; Ύστερα τα παιδιά έμαθαν να παίζουν, με τα όπλα - ομοίως και των καινουργιοφερμένων. Τούτο το νέο παιχνίδι δεν τ' αντέχω. Παραείναι αιματηρό. Μας σας ορκίζομαι, την αρχή την κάναν άλλοι. Ώσπου μια μέρα, έχασα τον Αμπτουλάχ. Μού 'παν πως η έκφραση του προσώπου του ήταν νηφάλια. Δεν το πιστεύω. Μα και δεν μπόρεσα να Τον δω, την ύστατή του ώρα. Θα 'ναι καλύτερα εκεί ψηλά, μου λένε. Λες; Κι εδώ; Το χωράφι ποιος θα το σπείρει, ποιος θα φροντίσει τις μικρές μου θυγατέρες; Λουλούδι ανθισμένο ποιος θα μου δώσει; Το σπίτι μου νεκρό. ’φωνο. Τούτο το νέο παιχνίδι δεν θα τ' αντέξω. Ισραήλ, Αμερική, Καταραμένες να 'στε! Το σπίτι μου νεκρό. Μαύρο. Πλάι του κόκκινα σημάδια, το αίμα του νεκρού. Ελάτε να δείτε το πεθαμένο μου σπίτι, ελάτε να δείτε το αίμα του νεκρού. Ελάτε να δείτε τα σημάδια των καιρών.

Εφημερίδα "ΠΑΡΟΝ", 14/7/2002

Μυρωδιά αίματος

Πόσο αίμα ακόμη θα χυθεί στην μαρτυρική Κύπρο; Πού πρέπει να φτάσει η προσφορά των παιδιών της στον σύγχρονο, αιμοδιψή Μινώταυρο, που λες κι' έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην Μεγαλόνησο, για να καταλαγιάσει το μένος του, να ησυχάσει το νησί; Συνετρίβη την Τετάρτη ένα ελικόπτερο στην Πάφο και βρήκαν τραγικό θάνατο οι 5 επιβαίνοντες. Το ελικόπτερο διενεργούσε προγραμματισμένη νυχτερινή άσκηση. Έπεσαν στο καθήκον λοιπόν, ο αρχηγός του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς, ο αρχηγός της Αεροπορίας της Κύπρου και οι άλλοι τρεις συνεργάτες τους: Στο Καθήκον της προστασίας από την Τουρκική επιβουλή, πρωτίστως. Και ας μην καταλαβαίνει από αυτά η Ντόπια Αναθεωρητική ιστορική σχολή, οι κύριοι Α. Λιάκος, Ηρακλείδηδες και λοιποί. Κι' ας "εξισώνουν" τον θύτη με το θύμα, ας δυσφημούν τον αντιαποικιακό-απελευθερωτικό αγώνα του Κυπριακού λαού 1955-59, ας κλείνουν τα μάτια στην κατοχή της Βόρειας Κύπρου, οι Politically correct. Ό,τι απέμεινε από τον Ελληνισμό, στην Ελλάδα και στην Ελεύθερη Κύπρο-καθώς και οι Απόδημοι-συμπάσχουν τούτη την ώρα, με τους συγγενείς των νεκρών, προσεύχονται σιωπηλώς στη μνήμη τους και στην μνήμη όλων των θυμάτων και νεκρών τούτου του ανεκπλήρωτου αγώνα. Με την ψιθυριστή ευχή τούτοι εδώ να' ναι οι τελευταίοι νεκροί, τα τελευταία θύματα μίας ανοιχτής πληγής που αιμάσει τον Ελληνισμό! Ευλαβικά κλείνουμε το γόνυ μπροστά στους φρέσκους τάφους, μπροστά στα φυλακισμένα μνήματα, μπροστά στην κρύπτη στην οποία οι ’γγλοι αποικιοκράτες έκαψαν ζωντανό τον Αυξεντίου, με την υπόσχεση: ότι δεν θα επιτρέψουμε σ κανένα πρώην αριστερό-ή "αριστερό"-και νυν "αναθεωρητή" να αμαυρώσει τις πιο λαμπρές σελίδες του αγώνα των αδελφών Κυπρίων για Αυτοδιάθεση- Ελευθερία. Κι' ότι την Κύπρο την θέλουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση διότι έτσι εκτός των άλλων, το Ελεύθερο Τμήμα της, θα ΕΝΩΘΕΙ με την υπόλοιπη ΕΛΛΑΔΑ! Αμήν!

---

Επιστροφή στην αρχική σελίδα

---

Η αρχική σελίδα φιλοξενίας

Επικοινωνήστε με τον Γιώργο Παπαγιαννόπουλο: